برايم عجيب است آقاي جعفري آنچه در مورد ويكتوريا گفتيد . دوستاني كه در برنامة نجات آقاي رحيمي حضور فعال داشتند از قول او مي گفتند و يكتوريا حدود چهار ساعت بعد از سقوط با لگن و ستون فقرات شكسته زنده بود و فريا دمی زد . پس چگونه ممكن است در سكوت فوت كرده باشد ؟
چرا هيچكس از سرپرست محترم برنامة مذكور ,آقاي فريديان چيزي نمي نويسد ؟ با او بايد چه كرد ؟ بي مسئوليتي , مرگ دو نفر , تا دم مرگ رفتن ديگري و سپس هيچ ؟؟؟ !!
راستي , منظور از كوه رفتن چيست ؟ مسئوليت سرپرست چيست ؟ آيا كوه يك هدف است ؟
آنچه حقيقت دارد را بنويسيد , خواهش مي كنم . بنويسيد كه هدف انسان بودن است نه فتح فلان قله يا بهمان غار . بنويسيد تا شايد خواننده هاي وبلاگتان اگر خواستند جواني كنند ,اگر خواستند جا پاي جلال رابوكي ها بگذارند به خاطر بياورند كه جان انسان و تاثيري كه او با زنده ماندنش ميتواند در محيط اطرافش بگذارد با ارزش تر از انجام يك برنامه است .
از يادداشت هاي ارسالي يك كوهنورد

 

عکس سکــــــــــــــــــــوت

.....خسته از سينه کش کوه پائين مي آيم . خورشيد بالا آمده است . پيش از سپيده به کوه زده بودم به انتظار تماشاي اولين طليعه هاي آفتاب بر تن سرد کوه. چوپاني صدايم ميزند . از دور مرا فهميده است !عابري خسته و تشنه . به پياله اي شير گرم ميهمانم ميکند و پاره اي نان و کمه و خود در سکوت و حياي روستائي اش دو باره غوطه ور مي شود . به سپاس از او عکسي ميگيرم و قول ميدهم تا در سفر بعدي برايش بياورم .مي خندد ..............ميگذرد!
شب کشدار و نمور مي گذرد .در گوشه چادر ايلاتي ميهماني ناخوانده ام .بي آنکه کلامي بگويم سگ ها را تارانده بودند و مرا به درون خوانده بودند .گبه تازه بافتشان را برايم پهن کرده و کيف دوربينم را بي آنکه بشناسند فقط به دليل آنکه از آن من است در امن ترين جاي چادر جا داده بودند کنار تفنگ مرد ايل !و شام که چنگالي بود نان خشک خرد شده در کره داغ و خاکه قند و ليوان حلبي پر شد از مشک دوغ آويخته به ديرک چادر و بعد سيري و گرماي لحاف پشم و پلک هاي سنگين و خسته از يک روز سر بالايي هاي سيردون ودر گنگ ناي شب و ستاره آتش چاله ميرفت تا نفس هاي گرمش خاکستري شود که نواي ني سبز علي شب را به دو نيمه کرد !دوربينم کجاست ؟نه . نه اين موسيقي را ميتوان به تصوير کشيد و نه اين لحظه را .اين لحظه ها را . کاش ميشد اين نواها را تصوير کرد !راز اين غم ناله هائي راکه مردان ايل در تاريکي شب ها براي کوه به رمز و ترانه ميگفتند .و انجا که ديگر از نغمه ها و نواها کاري بر نمي آمد . سکوت به ميدان مي آمد سکوتي گــــود و پر گمانه گمانه هاي ذهن و ضمير آدمي . دنيايي ناشناخته و سر به مهر . نه !هيچ چيز وهمناک تر از سکوت انسان نيست .هيچ چيز .
اين همه از تصوير آدم ها عکس گرفته ام .امـــا ايکاش ميشد از سکوتشان عکسي گرفت عکسي گويـــــــــــــــــــــا!
کاش ميشد عکسي گرفت از سکوت سرد وسپيدکوهستان هاي سرد و آدم هاي گرم .سکوت کومه هاي مملو از فقر و زيبايي !سکوت غمناک چشمان مورب دخترک تازه عروس ايل . و قتي که دامادش را به اجباري ميبردند . سکوت مردانه پدر آن شب که دخترک نيمه سوخته اش را براي مداوا به کمپ ما آورده بود .و مادر که فغانش را به حرمت دکتر فقط زمزمه ميکرد ! نه نميشود از سکوت عکسي گرفت ....................
از يادداشت هاي کـــــــوچ
عباس جعفري

 
دنيا از اين بالا

به صحرا مي ماند ......

اما از آن پايين

و در واقعيت

زندگي بيشتر شبيه به

صحراســــت!

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

مزاحم شما شدم

مي دانم

تنها چراغ را روشن ميکنم

گل ها را در گلدان ميگذارم

پنجره را باز ميکنم

وبعد ميـــــــــــــــروم!!

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

از دور ها

دور هـــــــــــــا

مي آيــــــــــــــي

و فقط يک چيز

يک چيز کوچـــــــــــک

در زندگي من جا به جــــا مي شود

اين که ديگر بدون تو

در هيچ کجـــــا نيستم!



از نامه هاي جواني

نوشته سنت اگزوپري

 

نفرين به روزگاري که مارا مرثيه خوان همراهانمان مي کند !




ريسماني پاره شد . صدائي گنگ آمد . يکي پرسيد چه بود؟

صدائي خفه گفت . غدير افتاد.

- صدا صداي سقوط است . مي شنوي ؟



ديدمت در سرازير هاي کوه خسته نشسته بودي با گرد زرد مرگ

برجبينت . در نگاهت همه چراغ ها خاموش بود !

به طعنه ! بي آنکه غير بشنود گفتمت :

کفاره شراب خوري هاي بي حساب ......

زهر خندي زدي خسته و بردنت !





غدير !

تو از ياد مي روي . همچون محمد که از ياد رفت . يا خيلي کسان ديگر . ما همه از ياد مي رويم خيل کوهنوردان از ياد افتاده و گمنام . آدم هاي کوه يکي يکي از ياد مي روند. کردار روزگار چرخ لنگ روزگار مي چرخد و آسياب زمان ياد ها را ياد رفته ها را خرد ني کند بر باد مي دهد . تکه هاي بزرگ ...

ياد آدم هاي بزرگ با جثه هايي کوچک و با چشماني عميق آدم هايي که با قلب گرمشان کيسه خواب هاي يخ زده را چادرهاي سرد و حتي طوفان را گرم مي کردند .

ما همه به ريسمان زندگي آويخته ايم . هر يک به کارگاهي پايدار يا ناپايدار يکي به سنگي بسته است ديگري به ميخي يا که منقاري . آري همه ما با ريسماني از منقار زندگي آويزانيم . تا کي ؟ خدا مي داند.

غدير ديروز افتاد.

محمد و مجيد و جواد . آن يکي ديروزها و فردا نوبت که باشد ؟ که مي داند فردا کدام صخره . کدام بهمن . کدام ريسمان وا بهلد ؟!

صدا صداي سقوط است مي شنوي !

غدير!

يادت هست اين آخري؟ پيش از آنکه زمين گيرشوي . اينجا نشسته بودي با محمد ! سه تايي از محفل عباس مي آمديم . داغ حرف و برف و شب که از نيمه هايش هم نيمي گذشته بود. ما را به هم پيوند مي داد.

رندان نيمه شب را ...! به خيابان زده بوديم که راننده خواب آلود تاکسي ترس برش داشت .

نه دزد نيستيم . اما خوب بلديم از ديوار ها بالا بخزيم ! دزد نيستيم . اما نه چيزي از ما دزديده بودند از هر سه ما از همه تبار ما. قرارمان را از ما دزديده بودند و اينک ما چنين بي قرار از ديوار بودن خويش بالا مي خزيديم . به نيمه شب ها يا که صبح هاي زود آن وقت که پاسبان هاي پست پلک هاي خواب زده شان را به هم چسبانده بودند.

ما به کوه مي زديم آن پايين در تنگناي دره ها هنوز مزد بگيران و مواجب خورها لش سنگينشان زمين گير بود و ما آس و پاس هاي پاره جيب چه سبکبار اين بالاها در اين پهنه پر برف خدايي مي کرديم . هر کداممان بسان پيامبري که امتش تنها خودمان بوديم / يکي / آنهم يخ زده و برف آلود.

سر در گريبان خويش از سوز بيرون . بي چشم داشت مريدي و هر کداممان از اين بالا يال قله خويش را پيش گرفته بوديم / قله اي که بر فرازش فانوس خيال و روياي شخصي مان فروتنانه يا جاه طلبانه سوسو مي زد !

رفتيم هر کداممان رو به قله خويش همه جا بوران همه جا يخ !

همه جا سرد دل به گرماي بودن آن ديگري بر ستيغي دور دست - صعو دهاي انفرادي اما دلگرم به هم از آن دورها براي هم کلاهمان را باد داديم . يادت هست !؟

غدير ما در جدايي همراه بوديم . روزگار چنين مي خواست . آري ما در جدايي ها همراه بوديم . راه جدا قله جدا عشق جدا ....

تنهاياني که هر کدام به راه خويش مي رفتيم . سواره تند پياده کند ! و آنچه ما بي همان را همراه مي کرد همان سوداي سر بالائي ها بود .

همان سودايي که ما را بر باد مي داد!!



عباس جعفري

اسفند 80

 
چشمه و چادر

چشمه همان چشمه بود . اما آب آن آب نبود .من همان بودم که پارسال اينجابود اما ديگر من نبودم يکي ديگر بود باز من بودم چشمه بود و اين چادر کوچک !چادر اما همان چادر بود . آرام و خاموش و سر براه وبراستي ما سه يار يکي پاي در بند کوه که چشمه بود و يکي پاي کوه که چادر کوچک من بود و يکي من بودم دلبسته اين هر دو و پاي بند و دربند کوه !و ما سه تا فارغ از همه ي بود و نبود چه به بودن هم خوشنود بوديم ! هر سال من از راه ميرسيدم وقتي هنوز ديگران نيامده بودند من مي آمدم هنوز گل هاي کوچک :فنجان کره :تن از سرما به زير خاک داشتند و تازه چشمه از زير برف تن بيرون کشيده بود مي آمدم با کوله بارم . خسته مي نشستم و چشمه برايم زمزمه ميکرد آن سرود سرد هميشه جاري اش را و من جان ميگرفتم و نفسي تازه ميکردم و چادر کوچکم را از کوله بيرون ميکشيدم و بهشت آغاز ميشد !!
بهشتي خالي و نه چندان وسيع وسعتش را ميشد محصور به کوه هايي دانست که نام هايشان چون خودشان سردو صعب بود .حصـــــار چال با لشکرک هايش با منار بلند .با
ستاره با خرسان با علم کوه با . با هزار هزار صخره و سنگ و سبزه و برف ! اين بهشت کوچک من بود . چه حکايت ها داشته ايم شب ها و روز ها و هنوز هــــــــــــــــــــــــا!!
وقتي که خسته از قله ها پيشش مينشستم چشمه به جرعه آبي سرد يا پياله چايي داغ عطشم را ميزدود ! و چادر تن خسته ام را به آغوش ميکشيد و پناهم ميداد !آنوقت من قصه صعود آنروزم را برايشان آغاز ميکردم چشمه هميشه راغب تر بود و چادر هميشه وقتي حکايت بوران و برف را آغاز ميکردم بر خود ميلرزيد! تنها به گاه گفتن از رمه هاي بز کوهي چين و چروکش باز ميشد و ميخنديد !و چشمه که حوصله شنيدن قصه بز ها ي کوهي برايش تکراري بود از صخره ها و قله ها و برف ها مي پرسيد نه که با آنها خويشاوندي داشت !!
چادرم اما خود حکايتي بود براي خودش تکه اي از اين دنياي بزرگ که از آن من بود تکه اي قابل حمل قابل انعطاف و مثل خودم کوچک و سبک و جانگيــــر !!
غروب ها که خورشيد خودش را سلانه سلانه و سنگين به پشت کوه ستاره ميکشيد آخرين زمزمه هاي چشمه قبل از خواب سردش چاي داغم را فراهم ميکرد و کيسه خوابم خاطره يک شب پر رويا را در ذهن مي پروراند و گاه درياچه ارام آسمان را خراش شهابي خط مي انداخت به فردا مي انديشيدم :
فردا اين کلمه کوتاه هراس آور فردا مي توانست مثل همه روز هاي کسالت بار شهر با خفت و خورد و گفت و دوباره خفت پر گردد يا مثل ديروز پر از سر بالايي باشد وخستگي يا مثل امروز باشد پر صعود !! پر بالا رفتن . پر مسير هاي يخ زده . پر سنگ هاي آماده ي آوار !
پر قله . قله هاي خرسان . ويران کوه .هفت خوان ها . لنگري. ستاره . و آن دور ها
سياهلان و دورتر ها سماموس .فردا ميتواند خستگي در کردن لحظه اي در روي تخته سنگي باد بر سر راه و نوشيدن چاي داغي و مز مزه کردن شوکولاتي و دو باره به بالا نگريستن و چکش هاي يخ را در مشت فشردن و ضربه زدن و ضربه زدن و ضربه زدن بي انقطاع تا که هنوز يخ خودش را ول نکرده سر ستيغ باشي و مابقي لحظه ها را به تما شا بنشيني . حتي زير آفتاب ارديبهشتي تن يله کني و با چشماني بسته و گرم احساس کني که همچون ماهيان آزاد به سرچشمه خويش باز گشته اي احساس کني تن به جرياني داده اي تا ترا براي خودش ببرد به هر کجاي اين بودن وهستي !!




از يادداشت هاي قديمي
عباس جعفري

 
از دل تاريكي هاي سرد غار پـــــــــراو امده است . چهر ه اش برايم آشنا نيست مثل نامش . اما مرامش آشناست !كوهنورد است . مثل خيلي هاي ديگر ! و جوان است و لابد جوياي نام هم .اما اكنون خسته مي نمايد از آنجه بر او گذشته است برايم ميگويد آرام آرام صدايش گرم ميشود ياد آن لحظه ها كه مي افتد هيجان و غم درهم مي آميزد و چهره اش ديگر ميشود به پاهايش مي نگرم كه هنوز ورم و سرما را باخود دارد اين درد را ميشناسم. سرمازدگي پاها را ميگويم !من هم دو ماهي با سر زانو !راه رفته ام سوغات صعود زمستاني !! پاهايم يخ ميكند و قصه كه به سقوط ويكتوريا ميرسد قلبم نيز يخ ميكند !ميگويد :
فكر كردم كوله پشتي ام از بالاي چاه هيجدهم افتاد اما ديدم اين ويكتورياست كه سقوط كرد بي فرياد و دمي بعد در سكوت مرد !با چشماني باز بي آنكه كلامي بگويد وساعتي بعد امير در آغوشم يخ كرد او هم مرده بود!و من با خودم گفتم ده دقيقه ديگر بالا مي روم. اما ده دقيقه ديگر من هم تصميم گرفتم كه بميرم!! اما نشــــــد!!
از اتاق علي رحيمي بيرون مي آيم و غار سياه و غم الود پروا جايش را به شب دود آلود تهران مي دهد مي انديشم دنياي آدم ها چه ژرف و درون آدم ها چه عميق عميق تر از همه چاه ها و غار ها و باز به همان سوال هميشگي ميرسم ما در آن بلندي ها در اعماق آن غار ها و بر روي آن لبه هاي خطرناك بدنبال چيستيم ؟ دفتر چه خاطراتم را ورق مي زنم به متن زير ميرسم . مي انديشم از بلنداي سرد و توفاني قله آكونگا كوا تا اعماق تاريك و سرد غار پــــراو يك چيز همواره همراهمان بوده ...............خيال كشتي گرفتن با مرگ پر كردن فاصله هـــــــــــمان دو نقطه اي كه گفــــــــــــــتم : فاصله بين مـــــــــرگ و ...............................زندگــــــــــــــــــي!

در دوران سستي و ركود بيش از هر چيز ي به ماجــــرا نياز داشتم آنچه عطش روحم را مي نشاند . نوشيدني خنك لحظات عطش اكنون كجا بود ؟چنين لحظاتي پر از اعصاب كشيده !پر جوش و خروش اكنون كجا يافت ميشد نه از آن دست هيجانات كاذب بل از آن ها كه روح انساني خود را به معرض تماشا ميگذارد . حضوري پر طبل و پر هياهو . اين جا ديگر خود نمايي عيب نيست .شهامتي است كه بايستي به رو بيفتدآنجا كه يگران ترس زده پشت شانه هاي هم پنهان ميشوند و گردن هاي دراز كوتاه و كوتاه تر ميشوند و زبان ها كه در ته حلقوم از چوب خشكي هم ناكارامد تر مي گردند همين جاست كه ماجرا به شــــهامت ميدان ميدهد و نبوغ خفته و عضلات كسل ميدان مي يابند تا خودي نشان دهند !و هياهو آغاز ميشود .
اگر مرگ دندان نشان دهد چه باك!آنجاست كه با تمام وجود مرگ به مسخره گرفته ميشود و ديگر جنگيدن با مرگ براي زندگي نيست شايد يك جور تمرين !يك محك خود در كارزار حادثه يكم آزمايش . نه جنگيدن اصلا براي فرار از مرگ نيست . مرگ آن روبرو به تماشا نشسته است تا توانمندي هاي تو را محك بزند شوخي نيست ستانــــدن جان انساني پس مرگ نيز با همه توانمندي اش بايستي با شناخت به تو حمله كند و اين همه مگر نه تمرين تو براي كشتن مرگ است !او به تماشا نشسته است تا ضعيف ترين جا را نشانه بگيرد چونان;شتي گيري كه مسابقه حريفش را به تماشا نشسته است تا به هنگام درگيري خودش با او ضعف هايش را كه در مبارزه با حريف ديگري رو كرده است شگرد كند و پشتش را به خاك بكشاند .
نه كشتن انساني هرچند ضعيف هم براي مرگ آسان نيست هرچند كه در لحظات جدال بازگشت به زندگي هم چندان آسان نمي نمايد آن لحظاتي كه دستانم از سوز سرماي كوهستان چنگ ميشوند تلاشي كه براي باز كردن پوسته كاغذي يك شوكولات انجام ميدهم يا تبديل قطعه اي يخ در گرماي بي حال دهانم آن هنگام كه به حصار توفان و بوران گرفتار آمده بودم .........نه نه نه زندگي آسان بدست مي آيد و نه مرگ به سادگي مي تواند انساني را از پاي بيندازد زيرا كه هنوز آنقدر حقير نشده ام كه به جان باختن تن بدهم اين فاصله نقطه چين بين زندگـــــــي و ............................مــــــرگ را كلماتي صعب تر و كشنده تر بايستي پر كند اين چنين لحظاتي است كه دژخيم مرگ خود نيز در ستاندن جان انساني چنين از پا در مي افتد و اه چنان فضا بيرحم است كه خود مرگ نيز به گــــــــــــريه مي افتد !
اما گاهي اين قصه ساده ميشود به سادگي و كوتاهي جمله اي كه هنوز آغاز نشده پايان مي يابد كه: طنابي گسست! پايي لغزيد ! بهمني فرو افتاد .و از جمع كسي كم شد ! به
همين سادگي !!!!!!



عباس جعفري

 
...

 
لطفا فقط جاهايي برين که دعوتتون ميکنن!

اين قسمت از مصاحبه با يک خانوم هنرمند وطني رو براتون نقل ميکنم شايد شمام مثل من دلتون بگيره!! ما از اين هنرمندا فراوون داريم . اونايي که فقط برا فرنگي ها ميخونن !!
اونايي که فقط برا فرنگي ها فيلم ميسازن .اونايي که فقط براي فرنگي ها نمايش ميدن اما تو همين بختياري تو اون کوه هايي که پاي خيلي از همين هنرمندا نرسيده من هنرمندايي رو ميشناسم که يه تار مو نشسته شونو !! با هزار تا عور و اداي اين جورآدم ها عوض نمي کنم .اونايي که توي ساز شون همه غصه هاي عالمو دارن اما به حرمت ميهمان چپ
کوک نمي کنند و شادي ساز ميکنند تا تو خسته از راه رسيده نداني که غم دلشان به سنگيني صخره هاي زاگرس است . ولي تو که ميداني و اشکت را از ايلاتي مي دزدي تا به سر کوه بپاشي ................................راستي براي آن ايلاتي صبور مهم نيست که اين هنرمند ما در اين مصاحبه ها براي من خواننده چه ببافد .او تنها غمش اينست که به کوهستان باران نباريده است و بز ها و بچه هايش گشنه اند و شايد در همه
عمرش هم نام فرانسه را نشنيده باشد!!!
................................
ـ ولي وقت هاي ديگر هم نمي شود پيدايتان کرد . يکبار ميگويند رفته ايد توکيو /يک وقت ديگر ميرويد دهلي .يک بار توي خيابون هاي لندن بايد ببينمتان بعد مي رويد پاريس جريان چيست که شما اين قدر سفر مي رويد ؟بالاخره سرنوشت هرکسي يک جور رقم ميخورد سر نوشت ما هم اينطور بوده که هميشه در راه باشيم در راه بودن را خيلي دوست دارم . من در واقع روحيه ساکن بودن در يک جا را ندارم هر فرصتي که گير بياورم ميرم سفر حالا اين سفر ها بستگي دارد به پولي که دارم جشنواره هاي خارجي و خيلي چيز هاي ديگر .
............................................
کجا هست که نرفته باشيد و خيلي دوست داشته باشيد برويد؟
چهار محال و بختياري
عجيب است شما چندين بار به ژاپن و فرانسه و انگلستان رفته ايد ولي هنوز چهار محال و باري را نديده ايد .
- خيلي هم عجيب نيست . چون آنجا معمولا دعوت شده ام ولي تا به حال به چهار محال و بختياري دعوت نشده ام !!.

10:03 AM