واينچنين است كه هر صبح دو باره باز بيدار ميشوي از نخوابيدن شبانه مي زدايي اشك هاي خشكيده و به آفتاب سلامي دو باره مي كني . پاشنه ها گيوه را بر مي كشي و لبخند زنان در هجوم و غلغله شهر فرو ميشوي سلام ميكني و دوست مي داري حتي اناني كه دوستت نمي دارند. مي دوي مي افتي. برمي خيزي دو باره لبخند زنان و سلام كنان تا ته شب ميروي وشب بازدو باره بر مي گردي نقاب از چهره بر ميگيري خسته تراز انچه كه بايستي باشي .به دوست قديم پناه مي بري دماغت را ميان كتاب فرومي كني تا آنجا كه خطوط در نم اشك و خستگي هايت موج بردارد. مي افتي فردا باز دوباره آافتاب دو باره سلام دوباره فرو شدن در موج مواج مردم ..... تكرار ديروز .... امروز.... فردا... كردار روزگار!