کیسه بار خاک آلود و کفش هايی خسته !و پراز شن وکوله پشتی سنگين افتاده بر کناره ی در وتو خاموش و سيراب بر روی صندلی ولو شده ای . سفر تمام شده است ! سفر مگر تمام می شود
نه به گمانم سفر هیچگاه به پایان نمیرسد این راه ها که تو دیده ای همه به بی پایانی راه می برند و جاده ها چونان مدارهایی در کهکشانهای بی پایان در هم تنیده اند .جاده ها و کوره راه ها اگر چه قرار است که به جایی ختم شوند اما آن نقطه ختم هم خود آغاز راهی بر مقصد دیگری است . جایی به جایی را این کوره راه ها این جاده ها این راه های خاکی و شنی اسفالت به جایی دیگر پیوند می دهند و اینچنین است که در ذهن و ضمیر تو هراسی خفيف لانه می کند و هراسی که در جان مسافر خانه دارد آن نیست که دغدغه گم شدن را با خود داشته باشد بل از آن روست که مسافر به راز تلخی آگاهی می یابد . اینکه پیش از آنکه راه های پایان ناپذیر پایان پذیرد فرصت بودن به پایان می رسد و اینچنین است که حسی غریب از ناتمام ماندن راه ها و جاده ها در تنت خانه می کند با خود می اندیشی لاجرم بایستی سریعتر عبور کرد فرصت کوتاه است بس ناجوانمردانه هم کوتاه
است و مقصد دور خیلی دور دور دور !
عباث !
