………….زمانه
پیچ سیاه گردنه را
به هیئت فریادی پس پشت می گذارد :-
به هیئت زوزه ی دردی
یا غریو رجز خوان سفاهت
به هیئت فریاد دهشتی
یا هرست شکست توهمی
به هیئت هرای دیوانگان تیمار خانه به آتش کشیده
یا انفجار تندری که کنون در خود می خروشد
یا خود به هیئت فریاد دیر باور ناگاه
حصار قلعه ی نجد سوسمار و شتر را
چندین پوک و پوسیده یافتن .
از خود با خویش
احمد شاملو
کیسه بار خاک آلود و کفش هايی خسته !و پراز شن وکوله پشتی سنگين افتاده بر کناره ی در وتو خاموش و سيراب بر روی صندلی ولو شده ای . سفر تمام شده است ! سفر مگر تمام می شود
نه به گمانم سفر هیچگاه به پایان نمیرسد این راه ها که تو دیده ای همه به بی پایانی راه می برند و جاده ها چونان مدارهایی در کهکشانهای بی پایان در هم تنیده اند .جاده ها و کوره راه ها اگر چه قرار است که به جایی ختم شوند اما آن نقطه ختم هم خود آغاز راهی بر مقصد دیگری است . جایی به جایی را این کوره راه ها این جاده ها این راه های خاکی و شنی اسفالت به جایی دیگر پیوند می دهند و اینچنین است که در ذهن و ضمیر تو هراسی خفيف لانه می کند و هراسی که در جان مسافر خانه دارد آن نیست که دغدغه گم شدن را با خود داشته باشد بل از آن روست که مسافر به راز تلخی آگاهی می یابد . اینکه پیش از آنکه راه های پایان ناپذیر پایان پذیرد فرصت بودن به پایان می رسد و اینچنین است که حسی غریب از ناتمام ماندن راه ها و جاده ها در تنت خانه می کند با خود می اندیشی لاجرم بایستی سریعتر عبور کرد فرصت کوتاه است بس ناجوانمردانه هم کوتاه
است و مقصد دور خیلی دور دور دور !
عباث !
برای نگاه شکسته نیکول در همه عمرم چشمان بسیار دیده ام نگاه های بسیار . نگاههای پراز تمنا و خواستن. چشم تنگ مردمان دنیا دار را که همه
چیز را از آن خود می خواست . نگاه هایی که یخ وسرد بودند در برابر نگاههایی عاشقانه. گم اما . همچون نگاه پر از شوق چوپانی بر خیل رمه اش هنگامی که سرازیر ی دره را با همهمه درایش به سمت چشمه می کشانید یا نگاه دهقانی برزرنای خوشه زارش و برق امید به فردایی خالی از فقر. نگاه پر شعف مادرکی بر طفلکی خرد بر سر آغاز اولین گام ها تاتی اش بر هموار همیشه ی زمین. در این میان اما نگاه نیکول چیز دیگری است نگاهی که همه شیرینی هاو شیفتگی های زمین را در خود یک جا دارد با پایانکی از حسرت و دریغ .نگاه نیکول نگاهی شاعرانه به این سرزمین است
او شاعر طبیعت ایران است و دغدغه دائمش ثبت زیبایی هایی که یقین داشت بزودی در این سرزمین مغموم به چوب حراج تاراج میشود عکس هایش ثبت پر دریغ و حسرتی است از همه زیبایی های محتوم و از دست رفتنی و همه عمر صاحب این نگاه زیبا در تکاپو تلاش بر ثبت لحظه ای لحظاتی و آن و دمی که فقط تا همین لحظه بود و ودیگر نیست نیست اما میتوان جزیی از آن را بر لوح عکس هایش به تماشا نشست با دریغ و حسرتی که ایکاش ما نیز آنجا بودیم و آن لحظات اثیری را به حواس پنج گانه مان میدیدیم و می چشیدیم و می مزیدیم !
عباث!
یادداشت های شن و باد و ستارهبیابان ! وچند شبی خفتن به زیر ستاره باران آسمانی که هیچ چیز اگر ندارد وسعت بی کرانه ایست تاتو خیال کنی که در آن دور ها دورهای دور در سیاره ای . ستاره ای . چه می دانم جرمی شاید درست همین زمان که تو به آسمان ها می نگری کسی نیز به زمین بنگرد از سر اتفاق و شهابی یا که حتی تلالو برقی یعنی سلام ! سلامی از ان دور ها برای زمینیانی که در کنار شن و باد و ستاره خفته اند و...... صبح که بیدار می شوی رد پایی بر شن ها مانده است از گام های سبک باد بر شن ها
نامه رسان غریبی است باد این طورنیست !؟ عباث!
