به ملال در خود به ملال با یکی مرده سخن می گویم شب . خامش استاده هوا وز آخرین هیاهوی پرندگان – کوچ دیرگاه میگذرد اشک بی بهانه ام آیا تلخه ئ این تالاب نیست؟ از این گونه بی اشک به چه می گریی مگر آن زمستان خاموش خشک در من است به هر اندازه که بیگانه وار به شانه برت سر نهم سنگ باری آشناست سنگ باری آشناست غم .
