..............زمان مي گذرد و آدم هاي كوه در آغوش برف و صخره و باد پير و پير تر مي شوندو مي پندارند كه دور از همه بايد ونبايد ها اين سراسر جهان است كه پير مي شود! كشت زار هاي پاي كوه گندم برآوردند و درو شدند و گوسپندان دنبه جنباندند وچريدند و به كارد رسيدند . درختان شكوفه كردندو باز ريختند و ميوه دادند و چيده شدند و برگ ريختند و بر سرما و از باد بر خود لرزيدند. زنان زيبا پير گشتند وكوره راه چشمه .آن باريكه نرمون و پر از قصه هاي عاشقانه را از خاطر بردند و كورمال به كار رشتن سر بند كردند .مردان از كوه پايين آمدند. پير و خسته و از نيمه راه يا قله فرقي نكرد و همگي خاطره هاي برف و باد را در آفتاب عصر بلند از ياد بردند يا نبردند .اما كوه همچنا ن آن دور هابا چشم هاي بي تماشا هنوز ايستاده است ؛بي پيري و مرگ و اين جبر بودن است كه
پيري از آن آدميان است و كوه را از گذار و كردار زمان خدشه اي نيست . كوه بزرگتر و بي عصب تر !وبي دل تر از آن است كه از گذشت زمان اين عنكبوت موذي ي بودن خوابش خراش بردارد .
شب بر كوه مي گذرد همچنان كه ماه و همچنان كه ما و كوه پشت زمان ها و مكان ها باز مي ماند .
آدم ها . عاشق ها . تنها ها ! مي آيند .نگاهش مي كنند . شيفته اش مي شوند از شانه هاي سردش در سكوت يا در هياهويي كه خود بپا ميكنند بالا ميروند و پايين مي آيند . برخي هم براي هميشه آن بالا مي مانند!! پاها چه پاهاي بسياري در خلوت روشن كوه از كوچه هاي خواب زده ي شهر تا گردن يالها و سر قله ها خويش را بالا كشيد تا تماشا كند طلوعي ديگر را از فراز كوه و خود غافل كه تماشاي گذر عمر مي كرد .دستان ! دستان تمناي چه بسيار كه بر سر و دوش صخره و كوه چنگ انداخت و تن خسته بالا كشيد . چشمان شيفته . چقدر اين همه سال چشم هاي شيفته را ديدم و ديديد. با هم ديديم من و ما كوه . كوه و ما ديديم و ديد و گذشتيم و نگذشت
اين همه سال اين همه آمدن اين همه رفتن. اين همه مردن دل بزرگ و سنگيش را نلرزاند و ماند بر سر بودن خويش سرد و ساكت و فقط تماشا كرد و نگذشت و گذشتند و گذشتيم و مي گذريم .........و اينچنين است كه روزگار مي گذرد .
(ياداشتي بود كه پس از ديدن فيلمي كه تلوزيون آلمان به ياد كرد پنجاهمين سال صعود اورست نوشته شد !)
عباث!
