....................................شهابي غوش كشيد و سوخت و ديگر نبود
انگار نبوده هرگز. ديله گرگي پير سكوت را پاره كرد و دوخت وشب گود وتيره همه را در خود گم مي داشت زهدان تاريك زمان به كردار هميشه خويش چشم بر بود ونبود بسته بود و شولايش را شولاي فراخش را بر سر هرچه زشت و زيبا كشيده بود و لب بر نمي شكست. دست سرد و سپيد ماه با آن قوص كجش بر لبه صخره آويخت و دمي بعد چونان دزدي پاورچين پاورچين كوه هاي شرق را به زير پا گذاشت و گام هاي سپيدش همه جا را به رد خويش آغشته كرد .
از درون غار برفي خودم را بيرون مي كشم . سوز سردي صورتم را مي برد و پره هاي دماغم از سرما مي لرزند كمر راست مي كنم به جبران پيچيده بودن در خويش و ذهن را يله مي كنم تا خود برود در هر كجاي اين بودن منجمد! و از شب سرد ديگر صدايي بر نمي خيزد وذهن رها شده بر برف براي خويش ترانه مي خواند :
محبوبه من !
شب بر سر كوه مي گذرد و اينك تو در خويش پيچيده و خوابي و شب بر شب مي غلطد و ماه بر هر د و من اينجا ايستاده ام با ريسماني كه از گيسوان تو بر بافته ام و تو خوابي و كوهستان نيز خواب و تنها ماه است كه بيدارو تماشاگر اين ماجراي سرد است!
محبوبه من!
آنك كه تو خفته اي
من بر شب
بر بودن شبانه خويش محكم كمربند مي بندم و پاي افزار گره محكم مي كنم و براه مي افتم با ريسماني كه از موي توبربافته ام و رو به كوه بلند سركش دور
گم مي شوم در پيچ و تاب دره ها و گريوه ها. چونان كه گم ميشوند دستان من در گيسوان شبانه ات . با كوه مي گويم از تو
با كوه مي پرسم از تو
با كوه مي خوانم از تو :
{اينك تو زيبا هستي اي محبوبه من ،
اينك تو زيبا هستي و چشمانت از پشت برقع تو مثل چشم كبوتر است .و موهايت مثل گله بزهاست كه بر جانب كوه جلعاد خوابيده اند .دندان هايت مثل گله گوسفندان پشم بريده كه از شستن بر آمده باشند ....تا نسيم روز بوزد و سايه ها بگريزد به كوه مر و به تل كندر خواهم رفت .اي محبوبه من تمامي تو زيبا مي باشد و در تو عيبي نيست .بيا با من.....از قله اما نه از قله شنير و حرمون .كه از مغار ه هاي شير ها و از كوه هاي پلنگ ها بنگر!....................اي باد شمال برخيز و اي باد جنوب بيا .}
عباث!
از دفترچه شب هاي توراتي
!
(مطلب داخل پرانتز از كتاب مقدس نقل شده است )
