سلام آقای جعفری برای توصیف زیبایی پرواز نتونستم واژه ای پیدا کنم این شعرو به شما تقدیم می کنم
چه غریب است غم دلتنگی آنچنان است که این گنبد دوار عظیم همچو یک روزنه ایست بی تابش همچو آرامگهی بی آرام مثل یک خانه بی پنجره نا مانوس حس دلتنگی و این لحظه غم شوق پرواز به من می بخشد غم دلتنگی از این خانه سرد شوق پرواز در آبی بلند بال پرواز به من می بخشد من به پرواز ندارم عادت و سکون همچنان رخوتی شیرین است زهرا اسلامی
چه عکس مناسب و با مسمایی برای چنین پستی. از هنرمندی چون شما باید هم انتظار تناسب درست رو داشت روانش شاد. با خوندن این پستت به یاد سیاوش افتادم که سه سال پیش به دماوند رفت و هرگز بازنگشت. البته آرزوش این بود که روزی در کوهستان گم بشود و هرگز نتونند پیداش کنند و چنین شد. روان تمامی جانباختگان عاشق کوه شاد و قرین آرامش
سلام من دلم می خواهد یک سالن بزرگ داشتم و همه عکس های زیبا را از جمله بسیاری از عکس های شمارا به دیوار می زدم تاهمیشه جلو چشمم بود . چون در من تاثیر عجیبی می گذارد . علاوه بر زیباشناسی عکاس وشعور هنریش ، حس و حال و هوایی در این عکس ها هست که سلول های مغز آدم را وادار به تحرک می کند . ممنون ممنون ممنون بی سرو صدا
