كوه هاي آند مرز شيلي و آرژانتين
عكس : عباس جعفري
............اين روزهايي كه هر كدام مي توانند اوج و موجي در خود داشته باشد و اينك اينچنين كسل كننده و خام !در
صفحات تقويم از فردا به امروز مي رسند و دمي بعد ديروز مي شوند و ديروزها و اين روزها كه اينچنين مي گذرد بر بال باد و در حاشيه رخوت و قله ها هنوز در برف مي پيچند و باد زوزه مي كشد . در تنهايي كوه و كوه چشم به راه كه باز راه بيفتي . بكني اين وبال ها ي سنگين ماندن را و بروي تا ....
خوب رفته اي . پاي كوه سكوت هميشه . برف ها هم كه همان برفهايند وشيب تندي كه هر بار ترا وسوسه مي كرد تا از گوشه و كنارش با قدم با دست با چكش با نمي دانم چه روش هايي خودت را بالا بكشي اكنون به تو زل زده است و تو نگاهش مي كني ... نگاهت مي كند .... نگاهش مي كني دوباره تو را مي خواند بيا تن بده به بالا كشيدن به سختي ها و به برف .اما كو حوصله ! بيا بيا قول مي دهم تا يخ فرو نيفتد تا صخره اي نجنبد تا بهمني در نغلطد تا .... تا ....
ـ نه مسئله اين نيست ! حوصله اي نيست ! حوصله . مگر تو نبودي كه ميگفتي كه از آدميان كه حوصله ات سر مي رود به كوه ميزني تازه تو هر بار كه مي آمدي جز بي حوصلگي از آدم ها بهانه ديگري نداشتي ! چت شده ؟؟ حال بي حوصله گي از آدم ها چنين بي حوصله ات كرده كه حتي تن به اين بالا كشيدن ها هم نمي دهي . چه كرده اند آدميان با تو ؟
عباث!
